主播大秀

Ffurfiwyd y Sibrydion yn 2005 o lwch y Big Leaves pan benderfynodd y brodyr Gwynedd, Osh a Mei, barhau ar eu taith i ddosbarthu bachau bythgofiadwy i glustiau'r Cymry gyda'u cyfeillion newydd Rhys Roberts (gynt o Anweledig) a Dan 'Ffloss' Lawrence.

Rhwng rhyddhau Trwmgwsg ar label Crai yn 1998 ac Alien and Familiar yn 2003, teithiodd y Big Leaves ledled y wlad a chyrraedd anterth eu gyrfa gyda'r albwm Pwy Sy'n Galw yn y flwyddyn 2000 ar label Crai, gyda chaneuon fel Pryderus Wedd, Meillionen, Synfyfyrio a Seithenyn yn profi talent y ddau frawd i gyfansoddi caneuon pop crefftus.

Rhyddhaodd Sibrydion yr albwm diweddaraf, UwchBen y Drefn ar label Jig Cal yng Ngorffennaf 2011. Cafodd yr albwm adolygiadau da gyda chlod am "Yr amrywiaeth eclectig o ddulliau Cerddorol...gydag agoriad roc a rol sy'n gafael yn eich clustiau ac yn hawlio'ch sylw'. (MMP)

Yn dilyn llwyddiant bandiau fel Catatonia, Super Furry Animals a Gorky's Zygotic Mynci tu hwnt i glawdd Offa, roedd gan sawl band yng Nghymru yn y cyfnod yma obsesiwn am lwyddiant yn y farchnad Saesneg (ystyriwch y cynnydd yn y nifer o grwpiau gydag enwau Saesneg ar ddiwedd y 90au).

Yn sydyn iawn doedd pobol ddim yn teimlo cywilydd cyfadde eu bod nhw am ganu'n Saesneg a thrio'i "gwneud hi" yn Lloegr. Doedd y Big Leaves ddim yn eithriad, ond er i Liam Gallagher ddweud mai'r g芒n Fine oedd ei hoff g芒n yn 2000, methodd y grwp greu digon o argraff ar y sin gerddorol rhyngwladol ac fe chwalodd yn 2003.

O bosib dyma sy'n gwneud s诺n y Sibrydion mor arbennig: gyda'r stigma o drio gwerthu recordiau i'n cymdogion estron wedi mynd, roedd y band yn swnio'n fwy hyderus, ac hefyd yn swnio fel petae'r brodyr jysd yn cael hwyl yn recordio.

Mae'r hwyl i'w glywed yn amlwg ar Blithdraplith - c芒n sy'n swnio fel ceffyl wedi'i wneud o hen kazoos yn carlamu trwy dwnel tanddearol i ddianc o wersyll carcharorion yn yr ail rhyfel byd.

Dilynodd y band yr albwm Jig Cal yn 2005 gyda Simsalabim (y ddau ar un o ganghennau asgell-chwith Sain, Rasal) yn 2007. Trwy ychwanegu Dafydd Nant (sydd hefyd yn aelod o Bob, ac efo Osh a Mei yn The Peth) ar y drymiau, roedd Osh yn rhydd i chwarae'r allweddellau, a magodd s诺n byw y band fwy o bwysau na'r hen fenyw 'na nath fyta pry, prycopyn, aderyn, cath, ci a chibab.

Roedd y brodyr unwaith eto yn eistedd yn hapus ar ben t诺r caws mawrion canu cyfoes Cymraeg.

Ond yn wahanol i'r tro diwethaf iddyn nhw fod ar y cader Caerffili yma, llwyddodd y band lle fethon nhw'r tro cynta pan ryddhawyd Campfire Classics ar label eu hunain, Delloroso, yn 2009.

Roedd cefnogaeth y wasg Brydeinig yn syfrdanol, gyda'r Times yn eu dewis fel cryno ddisg yr wythnos ac yn glafoerio "[Campfire Classics] kicks off with some spaghetti-western guitar - introducing another of the band's musical reference points - before exploding into the souped-up pop of Coupe de Grace (complete with delicious la-la-las) and the 1970s Beach Boys sound of Desperados, with honky-tonk piano, gloriously inappropriate fuzz guitar and a gorgeous, yearning chorus: 'This feeling - will it ever let me go?'".

Dywedodd y Guardian, "...an ultra-melodic Crazy Horse, an appealing blend of bubblegum and country... Lively and lovely", a'r Word yn clodfori "[a] peach of a record... the brothers decidedly gifted when it comes to strong tunes and neat arrangements."

Gyda'r peiriant pop Gwynedd yn annhebyg o redeg allan o st锚m yn fuan, mae'n siwr fydd na ddigonedd o ddefaid du, chiwawas a cheffylau kazoo yn cyrraedd ein clustie ni'n 'o fuan.

Huw Evans, o grombil morfil ym M么r yr Iwerydd